عوامل مداخله‌گر بر تاثیر تریامسینولون داخل زجاجیه‌ای در ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان

چکیده هدف: ارزیابی اثرات عوامل مداخله‌گر مختلف بر تاثیر تزریق تریامسینولون داخل زجاجیه‌ای در درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان‌های متداول. روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور شاهددار با دارونما، 88 چشم از 61 بیمار مبتلا به ادم ماکولای دیابتی مقاوم به درمان به طور تصادفی به دو گروه درمان (تزریق 4 میلی‌گرم تریامسینولون داخل زجاجیه‌ای به حجم 1/0 میلی‌لیتر) و دارونما (تزریق 1/0 میلی‌لیتر لیدوکایین 12 درصد به زیر ملتحمه) تقسیم شدند. تحلیل چندمتغیری با هدف تعیین اثرات عوامل مداخله‌گر بر روی سه پیامد اصلی حدت بینایی، ضخامت ماکولا و میزان اگزودای سخت انجام پذیرفت. ابتدا اثر عوامل مداخله‌‌گر احتمالی بر هر یک از پیامدهای اصلی، به‌طور جداگانه بررسی گردید و سپس از عوامل مداخله‌گر موثر، برای ساختن مدل‌های چندمتغیری استفاده شد. یافته‌ها: در هر دو گروه درمان (45 چشم) و شاهد (43 چشم) دیده شد که ازت اوره خون، قند خون، کلسترول سرم، حدت بینایی اولیه، وجود ادم کیستی ماکولا، میزان اگزودای سخت و اندازه ناحیه بی‌رگ فووآ، بر پیامد حدت بینایی اثر داشتند؛ سابقه لیزردرمانی ماکولا، کلسترول سرم، ضخامت اولیه ماکولا، فشار چشمی ابتدایی، میزان اگزودای سخت و اندازه ناحیه بی‌رگ فووآ، بر پیامد تغییرات ضخامت مرکزی ماکولا موثر بودند و کلسترول سرم، ضخامت اولیه ماکولا و میزان اگزودای سخت اولیه بر پیامد اگزودای سخت اثر داشتند. علاوه بر این، در چشم‌های گروه درمان، بزرگی ناحیه بی‌رگ فووآ، فشار چشمی ابتدایی، میزان اگزودای سخت و ضخامت اولیه ماکولا نیز بر پیامدها اثرگذار بودند. نتیجه‌گیری: در انتخاب و تعیین پیش‌آگهی تزریق داخل زجاجیه‌ای تریامسینولون برای درمان ادم ماکولای دیابتی مقاوم، عوامل مداخله‌گر متعددی، به ویژه بزرگی ناحیه بی‌رگ فووآ، فشار ابتدایی چشم، میزان اگزودای سخت و ضخامت اولیه ماکولا باید در نظر گرفته شوند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1384؛ دوره 11، شماره 2: 175-164.